Ταξίδι Στη Μελβούρνη – Ημέρα #10 3/11/2008

Τελικά, είμαι ένα μικρός θεός της βροχής. Το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα ξυπνώ από κεραυνούς και τον βόμβο καταρρακτώδους βροχής, και το πρωί σηκώνομαι υπό συνεχή νεροποντή. Η Μελβούρνη είχε ξηρασία. Ήρθα, είδα, ξύπνησα τις δυνάμεις που έπρεπε, ε, τους πήρε λίγο μέχρι να τεντωθούν, να χασμουρηθούν και να δράσουν, και τελικά, βρέχει δυνατά. Θα μπορούσε μόνο να περιμένει μία ακόμη μέρα, ή έστω λίγες ώρες, ώστε να έχω φύγει πρώτα; …Αλλά σταματά πριν βγω από το ξενοδοχείο, οπότε η τελευταία βόλτα μου στην πόλη θα γίνει χωρίς ομπρέλα.

Χώνομαι ξανά στην αίθουσα IMAX για να δω το Fly to the Moon – 3D κινούμενο σχέδιο. Στη μεγαλύτερη οθόνη προβολής 3D του κόσμου. Είναι, όντως, εντυπωσιακό. Δεν έχω μελετήσει την τεχνική πλευρά του θέματος αλλά υποψιάζομαι ότι ακόμη δεν είναι έτοιμη για να αναπαραστήσει πιστά τη χαώδη κίνηση των ανθρώπων και της φύσης. Στα κινούμενα σχέδια όλα μπορούν να προγραμματιστούν, να ελεγχθούν και να επιβεβαιωθεί ότι παραμένουν μέσα στις δυνατότητες της τεχνολογίας. Αλλά κάποτε θα συμβεί και αυτό, και τότε, η εικόνα, παρά την προσωρινή θεαματική ανάκαμψη και αντίσταση της γραφής λόγω της ανάδυσης της μπλογκόσφαιρας, θα θριαμβεύσει ξανά. Δεν χαίρομαι ιδιαίτερα με την προοπτική, αλλά απολαμβάνω το θέαμα.

Τελευταίος προορισμός στη Μελβούρνη, το Ίδρυμα Πολιτισμικής Κληρονομιάς των Koori, όπως ονομάζουν εαυτούς οι Αμπορίτζιναλς της Βικτόρια. Η έκθεση εστιάζεται, φυσικά, στην ιστορία του λαού, αλλά και σε σύγχρονα έργα τέχνης βασισμένα στον σύγχρονο πολιτισμό των Αμπορίτζιναλς. Αισθητικά, δεν μπορώ να πω ότι εκστασιάζομαι. Αλλά βλέπω το παρόν ενός πολιτισμού 40.000 ετών, ο οποίος τυχαία ή από επιλογή δεν εξελίχθηκε οικονομικά (παρέμειναν κυνηγοί, ψαράδες και τροφοσυλλέκτες, δεν πέρασαν ποτέ στην γεωργία), αλλά εξαπλώθηκε σε όλη την Αυστραλία, μεταλλάχθηκε και κάποτε καταστάλαξε κοινωνικά και πολιτισμικά. Με αργούς ρυθμούς, αλλά μιλάμε για 40.000 χρόνια… μέχρις ότου ήρθε η λευκή φυλή, και παράλληλα με τη μάχη για επιβίωση οι Αμπορίτζιναλς είδαν τον πολιτισμό τους να μπαίνει σε κίνηση ξανά.

Φινάλε στην Federation Sq, όπου ζω μια τελευταία φορά τις ασταμάτητες εναλλαγές, στον καιρό (έχει σύννεφα και φυσάει, ο αέρας σταματά, βρέχει για ένα δίλεπτο, βγαίνει ο –καυτός– ήλιος, αρχίζει και φυσά, τα σύννεφα μπαίνουν σε κίνηση και κρύβουν τον ήλιο, ο αέρας σταματά…), και στους ανθρώπους: ο ιρλανδός σερβιτόρος φέρνει αυστραλιανή μπύρα και burger (τρία εκατοστά πάχος) στον Έλληνα επισκέπτη τον οποίο κοιτούν δύο ασιάτισσες οι οποίες συνομιλούν με έναν αμπορίτζιναλ ο οποίος κάθεται δίπλα σε έναν ιταλό που κρυφοκοιτάζει μία μαύρη που χαζεύει μια παρέα κοριτσιών με –κόκκινες– σχολικές ποδιές… η τελική βαθυστόχαστη ιδέα αρχίζει να με γυροφέρνει, οπότε καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η ώρα να αποχωρήσω: όσο μακρύ κι αν είναι ένα ταξίδι, κάποτε τελειώνει.