Bookcrossing 5o Συνέδριο στη Θεσσαλονίκη
Posted by Alecos Papadopoulos στο 13 Μαΐου, 2010
Έχω εγκαταλείψει τις Γραφές του Αύριο μήνες τώρα -αν αυτό αποδεικνύει κάτι, είναι η απροθυμία μου να εξομολογούμαι ή να σχολιάζω. Προτιμώ να αφηγούμαι ή να επιχειρηματολογώ ή να διοργανώνω κινηματογραφικά φεστιβάλ. Να όμως που τα μπουκρόσια με βγάζουν ξανά στη φόρα, προσκαλώντας με στο 5o Ελληνικό Συνέδριο για το Bookcrossing που φέτος γίνεται στη Θεσσαλονίκη.
Πέρσι τους συγκίνησα διότι έγραψα ένα διήγημα για το πάθος τους, το Καύσιμο της Κόλασης (αυτό είναι το διήγημα, όχι το πάθος τους). Φέτος με καλούν να μιλήσω στο συνέδριό τους σε μια συζήτηση με θέμα «Βιβλίο και Internet». Φυσικά δέχθηκα την πρόσκληση με χαρά -γιατί όμως; 1) Διότι θα μου δοθεί μία ακόμη ευκαιρία να πάω στη Θεσσαλονίκη. 2) Διότι θα μου δοθεί μία ακόμη ευκαιρία να επιχειρηματολογήσω και εμμέσως, να αφηγηθώ. 3) Διότι ελπίζω να βρω αρκετούς που θα μου πουν ότι δεν τους άρεσε το Καύσιμο της Κόλασης και ακόμη περισσότερους που αγάπησαν τις Λάθος Οδηγίες. Αναζητώ τις αρνητικές, ή καλύτερα, επικριτικές κριτικές διότι 1) Δίνουν μεγαλύτερη αξία στις θετικές 2) Μπορεί να είναι ιδιαίτερα εύστοχες 3) Μαθαίνεις πολλά για τους ανθρώπους, μιας και οι αρνητικές κριτικές σου λένε πόσο διαφορετικοί είναι οι άλλοι άνθρωποι από εσένα. Στα 33 journals που έχουν αναρτηθεί για το διήγημα στον διεθνή ιστότοπο του bookcrossing (θα τα βρείτε σπαστά εδώ και εδώ), κυριαρχεί η χαρά και ο ενθουσιασμός για το ότι κάποιος έγραψε ειδικά ένα διήγημα για τον Βιβλιλατισμό, ακολουθούν τα θετικά σχόλια, μετά τα ντροπαλά, ευγενικά και προσεκτικά απογοητευμένα, και μόνο μία, χειμαρρώδης κριτική, που εκφράζει όλη τη βάσανο που της προκάλεσε το διήγημα. Ήταν συναρπαστική εμπειρία το να τη διαβάζω. Και εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η Creative Commons άδεια του διηγήματος καλώς ήταν η by-nc-nd και όχι η by-nc-sa, όχι γιατί έτσι είναι το ορθό, αλλά διότι η πρώτη ταιριάζει στα ρετάλια της ατομικότητας, όπου εντάσσεται ο γράφων, ενώ η δεύτερη είναι για τα μπαλώματα της συλλογικότητας.
Χρησιμοποίησα πολλά 1), 2), 3), προσπαθώντας -υποθέτω-να πείσω ότι επιχειρηματολογώ. Μάλλον όμως εξομολογούμαι. Οπότε σταματώ εδώ, και ίσως όχι για μήνες αυτή τη φορά.
Οι Γραφές του Αύριο 
Tweets that mention Bookcrossing 5o Συνέδριο στη Θεσσαλονίκη « Οι Γραφές του Αύριο -- Topsy.com said
[…] This post was mentioned on Twitter by efou, Maria X.. Maria X. said: RT @efou: Ο συγγραφέας Αλ.Παπαδόπουλος για το 5o Συνέδριο BookCrossing και τις κριτικές των βιβλίων του (ακούς @a1pha_gr;;): http://is.gd/c7bdk […]
Κ.Ζ. said
Ίσως και οι εξομολογήσεις να μην είναι τελείως άχρηστες για έναν παλιό αναγνώστη, από την εποχή του Ήχου, το ’84, που άργησε να ανακαλύψει αυτό το ιστολόγιο και τις «λάθος οδηγίες», και δεν σταμάτησε να τσεκάρει τακτικά για τυχόν ανανέωση από τον Οκτώβρη μέχρι εδώ! Αχρείαστη περιέργεια ή απλώς λάθος οδηγίες;_K.Z.
alpapad said
Οι εξομολογήσεις δεν είναι καθόλου άχρηστες -δύσκολες είναι, όπως παραδείγματος χάριν: γιατί έχω ένα ενοχλητικότατο deja vu με τη φράση «αχρείαστη περιέργεια ή απλώς λάθος οδηγίες»; Την έχω γράψει εγώ και δεν θυμάμαι πού; Πρέπει να ντρέπομαι γι αυτό; Να θυμάμαι όσους ανθρώπους πλήγωσα στη ζωή μου, ναι, αυτό το δέχομαι ως ηθική επιταγή (και τους θυμάμαι). Αλλά να θυμάμαι κάθε φράση; (τα παραπάνω ως παράδειγμα για το πώς η εξομολόγηση οδηγεί στο παραλήρημα και τελικά στο delirium tremens).
Ήχος το ’84 σημαίνει 26 χρόνια, και δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν νιώθω καμία νοσταλγία για την εποχή εκείνη, διότι ακόμη δεν έχω καταλάβει ότι ανήκει στο παρελθόν -το Χθες δεν ήρθε ακόμη. Σημείωσε παρακαλώ: Φεβρουαριος του 2013. Αν μέχρι τότε δεν έχω αρχίσει ξανά να παίζω μουσική τότε θα γίνει παρελθόν και θα μάθω αν θα το νοσταλγώ ή όχι. Επίσης, «Ήχος το ’84», μου προκαλεί την εξής εικόνα: «Τον ξέρω από μικρό παιδί. Ήταν πάντα ευγενικός και ήσυχος, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έκανε τέτοια πράγματα» -οι γείτονες για τον serial writer της διπλανής πόρτας. Thanks for reaching out.
Κ.Ζ. said
Δεν ξέρω αν αυτή τη φράση την έχεις γράψει εσύ, ή απλά δείχνει πόσο έχω επηρεαστεί στο γράψιμο από σένα. Να σου πω ότι γράφω κι εγώ για μουσική, στο mic.gr του Μπάμπη, Κώστας Ζαφειράτος είναι τ’ όνομά μου, θα με βρεις εύκολα με το google, αν φυσικά σ’ ενδιαφέρει. Δύο-τρεις παρατηρήσεις ακόμα. Ξεκίνησα να γράφω όταν προσωπικά ένιωσα εκείνη την εποχή και τη μουσική μαζί μ’ αυτή, να γίνεται «παρελθόν για μένα», να ξεφεύγει από τις προτεραιότητές μου, ίσως για να προσπαθήσω να την ξαναφέρω πίσω. Δεύτερο, χαίρομαι που ακούω ότι δεν σ’ έχει εγκαταλείψει η ανάγκη να παίξεις μουσική, ίσως δεν συμβαίνει το ίδιο με την «ανάγκη» να γράψεις γι αυτή, ή ακόμα πιο πέρα τα θεωρείς το ίδιο πράγμα. Κρατάω το άλμπουμ των Μεταλλακτικών ακόμα στη δισκοθήκη, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν για μένα έπαιξε πιο σημαντικό ρόλο η ίδια η μουσική ή το να γράφει κανείς γι αυτή. Το να βάζεις χρονικά deadline στην ενασχόλησή σου με τη μουσική μου θυμίζει το όριο που είχε βάλει στο παρελθόν ο Paul Weller, να κάνει κάτι πριν κλείσει τα 20. Πάλι το παρελθόν(?) μας κυνηγάει εδώ. Το Χθες δεν ήρθε ακόμη … μια φράση-τροφή για σκέψη. Κ.Ζ.