Μελβούρνη – Ημέρα #6 30/10/2008

Σήμερα συνεχίζω με τα μουσεία, ίσως γιατί ο καιρός συννέφιασε πάλι. Από κάποιο ανεξήγητο βίτσιο, επισκέπτομαι το μουσείο της Αστυνομίας της Βικτόρια (η πολιτεία με πρωτεύουσα τη Μελβούρνη). Μαθαίνω ότι μέχρι πολύ πρόσφατα οι αστυνομικοί στην περιοχή ήταν σχεδόν αποκλειστικά ιρλανδικής καταγωγής και θυμάμαι την ταινία Q&A (‘Δύσκολες Ερωτήσεις – Θανάσιμες Απαντήσεις’) του Σίντεϋ Λιούμετ, με τον Νικ Νόλτε στον πιο απολαυστικά απωθητικό ρόλο της καριέρας του να παίζει τον διεφθαρμένο ιρλανδό μπάτσο (στη Νέα Υόρκη). Μαθαίνω επίσης ότι η αστυνομία στη Βικτόρια ήταν η πρώτη παγκοσμίως που έβαλε ραδιο-επικοινωνία στα αυτοκίνητά της. Και, όχι, δεν πρόκειται για ανεξήγητο βίτσιο, έχω κάποιες ενδείξεις και θέλω να τις επιβεβαιώσω. Και τις επιβεβαιώνω: η λέξη community, κοινότητα, αναφέρεται περισσότερες φορές από ότι οι λέξεις «νόμος, τάξη, κακοποιοί»… όχι ότι τα γουρούνια έχουν άλλη μούρη, αλλά μπορεί τελικά να έχουν λίγο πιο ευαίσθητο δέρμα. Το πιο εντυπωσιακό έκθεμα είναι οι σιδερένιες πανοπλίες που ο διαβόητος κακοποιός του 19^ου αι. Ned Kelly και η συμμορία του φορούσαν στην τελευταία τους ενέργεια. Αγοράζω το σχετικό βιβλίο μαζί με ένα άλλο που αφορά τους Αμπορίτζιναλς που η αστυνομία της Βικτόρια χρησιμοποιούσε ως ιχνηλάτες επί έναν αιώνα, και οδεύω προς το επόμενο μουσείο, το της Μετανάστευσης, που στεγάζεται στο παλαιό Τελωνείο της πόλης.

Η κυρία στο ταμείο με ρωτά από πού έρχομαι και αμέσως μετά αρχίζει να με πυροβολεί με σειρά ελληνικών λέξεων μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα ‘καλημέρα’ (είναι πια μεσημέρι) και μπακλαβά (πού να της εξηγώ τώρα), ενώ μου λέει ότι γνωρίζει και άλλες, ‘κακές’ λέξεις, που ‘δεν λέγονται δημοσίως, παρά μόνο κατ’ ιδίαν’. Αγνοώ ευγενικά την πρόσκληση και ανεβαίνω τις σκάλες για τις εκθέσεις του μουσείου. Σιγά τον ομορφάντρα. Διαβάζω για τον πυρετό χρυσού που έφερε πολύ κόσμο στην Βικτόρια στα μέσα του 19^ου αι., και τις μεταβαλλόμενες μεταναστευτικές πολιτικές της χώρας, οι οποίες έχουν περάσει από διάφορα κύματα και πολιτικο-ιδεολογικές αποχρώσεις, για να καταλήξουν τα τελευταία τριάντα χρόνια σε μια πολιτική του «μπάτε σκύλοι αλέστε» από πλευράς εθνικής-φυλετικής καταγωγής αλλά και «πορτοφόλια και διπλώματα ανοιχτά να τα βλέπουμε» από πλευράς οικονομικής προίκας και επαγγελματικών-επιχειρηματικών δυνατοτήτων των επίδοξων μεταναστών. Γεια σου καπιταλισμέ λεβέντη –σε γνήσιο G(r)eek κλίμα.

Αν και ορκισμένος κοσμοπολίτης, μου είναι αδύνατον να μην ψάξω επισταμένως και με προσμονή για τις αναφορές στους Έλληνες μετανάστες: κάτι βρίσκω, ως συνήθως λίγα και σκόρπια σε σχέση με άλλες εθνότητες, ώσπου ο κος Alick Jackomos μας ξελασπώνει: Έλληνας μετανάστης 2^ης γενιάς με καταγωγή από το Καστελόριζο, ο οποίος νυμφεύθηκε γυναίκα Αμπορίτζιναλ και έζησαν μαζί μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος (λυγμ)… καταλαβαίνετε τι έπαθε η μάνα του μόλις το έμαθε. Μια ολόκληρη βιτρίνα είναι αφιερωμένη στην ιστορία αυτού του ζευγαριού. Μαθαίνω ακόμη ότι στη Μελβούρνη διακρινόμαστε στους τομείς της εστίασης (ταβερνιάρηδες), των κατασκευών (μαστοράντζες), και της πολιτικής(λαοπλάνοι) –ή έτσι λέει η σχετική ενημερωτική βιντεοπροβολή του μουσείου (οι λέξεις σε παρενθέσεις είναι δική μου συμβολή στην αφήγηση του μουσείου), και για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος ότι ακριβολογούν. Φεύγω από το μουσείο εθνικά χαζοχαρούμενος, παρά τον απογοητευμένο αποχαιρετισμό από την κυρία στο ταμείο.

Κινούμαι με τραμ, παίρνω τη γραμμή 86 που κανονικά με βγάζει έξω από το ξενοδοχείο, και τελικά κατεβαίνω μισό χιλιόμετρο μακρύτερα –ο συνωστισμός μέσα στο τραμ ήταν το κάτι άλλο, και δεν μπορούσα να φτάσω έγκαιρα στην πόρτα του οχήματος. Κάτι μου θύμισε κι αυτό.

Το βράδυ έχει Batman–The Dark Night σε ΙΜΑΧ. Όχι 3D τελικά, απλώς ΙΜΑΧ. Το μέγεθος της οθόνης ξεπερνά κάθε φαντασία, η ποιότητα της εικόνας το ίδιο. Δεν είναι τρισδιάστατο, αλλά συχνά νιώθεις ότι βρίσκεσαι μέσα στην ταινία. Άσε που πρόκειται για μια ταινία που, αν δεν είχε πεθάνει πρόωρα ο –Αυστραλός– Heath Ledger, δεν είμαι σίγουρος για την εμπορική της επιτυχία (σε σύγκριση με τις προσδοκίες που υπάρχουν για τέτοιες παραγωγές): Ο ίδιος ο Ledger προσφέρει όντως έναν εκπληκτικό και καθόλου ευκολοχώνευτο ρόλο ως Joker (καμιά σχέση με την εμπνευσμένη καρικατούρα του Τζακ Νίκολσον, μιλάμε για κάτι πολύ πιο σύνθετο, περίπλοκο και βασισμένο σε λεπτομέρειες της έκφρασης η οποία εκτός των άλλων, είναι και καλυμμένη με το μακιγιάζ του Joker), αλλά και το σενάριο είναι ανελέητο ως προς τις ποταπές αλήθειες της ανθρώπινης ψυχής. Και μπορεί, στην κρίσιμη στιγμή όπου μια ομάδα «νομοταγών πολιτών» και μια ομάδα «κατάδικων» έχουν την (υποχρεωτική) ευκαιρία να σκοτώσουν εκ του ασφαλούς η μία την άλλη με αντάλλαγμα την δική τους επιβίωση, κανείς να μην μπορεί να το κάνει, βοηθώντας τον θεατή να αναθαρρήσει για τη δύναμη και την αγνότητα εν τέλει της ανθρώπινης ψυχής (κούνια που σας κούναγε), όμως οι λεπτομέρειες είναι που σκοτώνουν εδώ: οι κατάδικοι επιδιώκουν, εντελώς συνειδητά και ψύχραιμα να ΜΗΝ σκοτωθεί η άλλη ομάδα. Οι νομοταγείς πολίτες, απλώς δεν μπορούν να πατήσουν το κουμπί λόγω κοινωνικών αντανακλαστικών, αφού πρώτα έχουν ευθέως υποστηρίξει ότι έχουν το ηθικό δικαίωμα, ως νομοταγείς πολίτες, να επιβιώσουν έναντι των καθαρμάτων της άλλης ομάδας. Το καλύτερο Batman που γυρίστηκε ποτέ –στην πραγματικότητα, μια ταινία έξω από τον μύθο που επιφανειακά συνεχίζει.

Απολογούμαι, τα παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με τη Μελβούρνη και την Αυστραλία. Δείπνο σε ιταλικό εστιατόριο (δεν είναι βράδυ αυτό για πειραματισμούς), δύο διπλά εσπρέσο take away, και πίσω στο ξενοδοχείο για την πληκτρο-λόγηση της ημέρας. Νομίζω μόνο στην ελληνική γλώσσα το ρήμα για την χρησιμοποίηση του υπολογιστή συνδέει τα πλήκτρα με τον λόγο. Αν κάνω λάθος συγχωρέστε με, φταίει το μουσείο Μετανάστευσης κι ο συνονόματος μπερμπάντης από το Καστελόριζο.

-> Μελβούρνη – Ημέρα #7 31/10/2008